این كه مدام به سینه ات می كوبد قلب نیست...
 ماهی كوچكی است كه دارد نهنگ می شود ...
 ماهی كوچكی كه طعم تنگ آزارش می دهد و بوی دریا هوایی اش كرده است .
 قلبها همه نهنگانند در اشتیاق اقیانوس... اما كیست كه باوركند
 در سینه اش نهنگی می تپد ...!
 آدم ها ماهی ها را در تنگ دوست دارند و قلب ها را در سینه .
 ماهی اما وقتی در دریا شناور شد ماهی است
 و قلب وقتی در خدا غوطه خورد قلب است...
 هیچ كس نمی تواند نهنگی را در تنگی نگه دارد تو چطور می خواهی قلبت رادرسینه نگه داری؟
 و چه دردناك است وقتی نهنگی مچاله می شود و وقتی دریا مختصر می
 شود و قلب خلاصه می شود و آدم قانع...
 این ماهی كوچك اما بزرگ خواهد شد و این تنگ تنگ خواهد شد و این آب ته
 خواهد كشید ...
 تو اما كاش قدری دریا می نوشیدی وكاش نقبی می زدی از تنگ سینه به اقیانوس...
 كاش راه آبی به نامنتها می كشیدی
 و كاش این قطره را به بی نهایت گره می زدی .
 كاش...... بگذریم....
 دریا و اقیانوس به كنار ... نامنتها و بی نهایت پیشكش....
 كاش لااقل آب این تنگ را گاهی عوض می كردی ...
 این آب مانده است و بوگرفته است و
 تو می دانی آب هم كه بماند می گندد ...
 آب هم كه بماند لجن می بندد...
 و حیف از این ماهی كه در گل و لای بلولد
 و حیف از این قلب كه در غلط بغلتد...